پرواز را آغاز خواهم کرد با تو
دوستت دارم را من دلاویزترین شعر جهان یافته امپرواز را آغاز خواهم کرد با تو
دوستت دارم را من دلاویزترین شعر جهان یافته امدلم برات تنگ شده
سلام عشق من
...دلم گرفته
.. دلم برات تنگ شده ... میگی چه کار کنم ؟
بازم تحمل ؟
.. خوب چاره دیگه ای ندارمتوام خسته شدی ؟ مگه نه ؟ حد اقل میدونم که یه نفر تو دنیا هست که بفهمه من چمه
... دیگه حال و حوصله هیچ چیزو ندارم ... اعصابم خورده ... دارم دیوونه میشم ...هیچ وقت از پیشم نرو
... هیچ وقت تنهام نزاردوستت دارم
مادر
یا همانی که نمیدانی‌ست او
نامه‌ایی ناخوانده با خط کهن
قصه‌ایی تازه که میخوانی‌ست او
درد دارد، کو که پیدایش کنی
همدم هر درد پنهانی‌ست او
کار و بارش سوختن، افروختن
آنکه در کارش فرومانی‌ست او
لحظه‌ایی از غمگساری دور نیست
گریه‌ی هر ابر بارانی‌ست او
بوی گیسوی سپیدش محشر است
بهتر از هر گل که میدانی‌ست او
دوستش دارم که در سرمای عمر
همچو گلهای زمستانی‌ست او
روح او پایان نمی‌گیرد به مرگ
ماندنی در عالم فانی‌ست او
از بدایت تا نهایت عاشق است
عشق اول، عشق پایانی‌ست او
این شگفت نازنین دانی که کیست؟
مادر پر مهر ایرانی‌ست او
با من باش با تو هستم
بهم اطمینان بده که راهی رو که در پیش گرفتم منو
به مقصد می رسونه
می کنی و باهام همسفری تا اخر جاده . خیالم رو
راحت کن . کاری کن ازهیچ چیز نترسم . بهم یاد
بده که گول نخورم . بهم اعتماد به نفس بده . بگو ،
با صدای بلند بگو که هر جا برم باهام می ای ،
سایه به سایه ، قدم به قدم .
بهم قول بده وقت غروب که دلم می گیره کنارم باشی و برام از روشنی صبح فردا بگی اگه یه وقتی پام سر خورد نذاری بیفتم ته دره . بیا و رفیق نیمه راه نشو بده . نمون اینجا به امید این که می خوای پشت سرم اب بریزی و منو از زیر قران رد کنی . ما با هم از زیر قران رد می شیم و اشکی که از چشامون سرازیر می شه همون ابی هست که پشت سرمون می ریزند . تا لب مرز مقصد ، تا لب مرز لبخند نه تا لب مرز ابدیت همراهم باش همیشه راهمون یکی باشه . من که پای این پیمان رو امضا کردم تو چی