بلد نیستم بنویسم. انشام هم هیچ وقت خوب نبوده. همیشه از زنگ انشا بدم میومد.

من موقعی می نویسم که فشار روم زیاد باشه و بخوام یه کم آروم بشم.نوشته هام هم خیلی

جدی اند.

این زندگی منه و من به خاطر وقت گذروندن و از سر راحتی و فراق بال نمی نویسم.

فکرم مشغوله،با خودم درگیرم.دارم تو خودم یه تحول بزرگ ایجاد میکنم و به کمک نیاز دارم. اول 

خدا دوم امام رضا و بعد ...

ساده می نویسم وبی تکلف،حرف دلمه. دوست ندارم جملات تفکر آمیز و متن های سنگین

بنویسم که خواننده با خوندش یه ساعت فکر کنه و به نتیجه برسه.دلم می خواد وقتی نوشته

هام رو می خونه اونم به حس من نزدیک بشه، اونم بتونه منو درک کنه یا حتی اگه شده به

خودشم فکر کنه.

من می خوام دوباره به خدام برسم .

تمام این حرف های به ظاهر ساده و به یاد آوردن خاطرات دور و کوچیک زندگیم  بهم کمک

میکنه و راه هدایت دوباره رو ، بهم نشون میده.

 من می خوام به اصل وجودی خودم و خدام نزدیک تر بشم.