ساده بگوبم

ساده نوشتم ، ساده گفتم ... نوشتنم از بی دردی نیست . ساده صداقت را هجی کردم ، ساده بر مرگ آرزوهایم گریستم . ساده فریادم را در گلو خاموش کردم . ساده کودکی را ترجمه کردم . آنجا که شادی بازی کردن با عرو سک های رنگی علامت سوالی بی جواب ماند . ساده پدر را نقاشی کردم ؛ چشمانش را آبی آبی مثل دریا ... با مدادرنگی های خیالی ، در عطوفت نگاهش گم شدم . خانه را ساده ی ساده کشیدم ؛ کوچک و صمیمی با دلواپسی ها و رنج های تمام نشدنی مادر ، فرشته ی عشق و ایثار . ساده خودم را شناختم و لحظه لحظه ی زندگیم را ... . ساده می نویسم از دردهایی که با من بزرگ شدند به جای همبازی های کودکی ... ساده با خدا حرف می زنم ؛ دستانم وقتی به آسمان بلند می شود خدا را نردیکتر از همیشه حس می کنم . ساده می فهمم و درک می کنم دردمندی که زندگیش را در گرو آبرویش زیبا می بیند . دست نیازش را تنها خدا می بیند . ساده اشک یتیمی مرا منقلب می کند . وقتی به چشمانش نگاه می کنم ، خودم را می بینم . ساده می نویسم ، ساده می گویم بی دردی درد من نیست ... وقتی مشت های گره کرده ام را به دیوار تنهایی می کویم و هق هق گریه ام را ، بی صدا خاموش می کنم . ساده می گویم رفیق ، صداقت همیشگی راز رفاقت است . ساده با اشک چشمانم وضو می گیرم و بر سجاده ی عشق نماز می گذارم . ساده می گویم با خدا ... که جرم بی گناهی شد گناهم .